Verwachtingen, hoop van eigenaars over uitkomst na een ziekte, behandeling en/of operatie van hun geliefde huisdier versus informatie en educatie omtrent mogelijkheden en revalidatie door dierenartsen en therapeuten.
Soms voelt het als communicatie tussen hond en kat
Iedereen die een huisdier heeft en daar het beste voor wil, kent het wel. Er gebeurt iets, een ongeluk, een ziekte, dier wordt oud of dier verstapt zich een keer. Het eerste waar je dan doorgaans aan denkt is even bij de dierenarts voorbij te gaan. Lijkt mij een heel logische gedachte, zij zijn immers degenen die, zoals mijn moeder zou zeggen, ervoor doorgeleerd hebben. De expert dus. En eerlijk is eerlijk, doorgaans zijn ze dat ook.
Als je met je dier naar de dierenarts gaat, dan verwacht je dat zij een oplossing voor het probleem weten, dat ze allereerst het probleem al kunnen vinden en dat je na verloop van tijd weer een gezond dier hebt dat weer kan functioneren zoals voor het gebeurde. In het Engels: Owner Expectation.
Maar is die verwachting terecht? Word je door de dierenarts ook voldoende geïnformeerd over wat je na bv een operatie mag verwachten? Word je verteld wat je verder zou kunnen doen? Wordt voldoende uitgelegd wat de langjarige gevolgen kunnen zijn? Wordt er doorgestuurd naar therapeuten of specialisten? En als er dan het woord therapeut valt, moet je die zelf zoeken of heeft de dierenarts een lijstje met mogelijke therapeuten paraat? Geeft de dierenarts aan wat voor soort therapeut je zou kunnen opzoeken? En als je dan bij een therapeut komt, doet die dan ook nog een grondig onderzoek of gaat deze gewoon aan de slag? Is die therapeut duidelijk over wat je mag verwachten, wat er gaat gebeuren, hoe lang het gaat duren? Hoe realistisch zijn je eigen verwachtingen als eigenaar, verwacht je van de therapeut de “quick fix”, die de dierenarts niet kon geven? Geeft de therapeut aan of hij/zij denkt dat je beter een ander soort therapie zou kunnen gaan doen?
Waar het op neer komt is dat we als eigenaar een aantal vragen moeten stellen, aan de dierenarts, maar ook aan onszelf. Hebben we genoeg door gevraagd, krijgen we antwoorden die we begrijpen, nemen we voldoende tijd om na te denken over de voorgestelde opties? Zijn er andere mogelijkheden? Kunnen we het ons veroorloven om een bepaalde behandeling te laten doen? Wat is de prognose voor ons dier? Laten we ons door de omgeving voorschrijven hoever we al dan niet moeten gaan met een behandeling?
Voor wat betreft die laatste vraag: Je wilt het beste voor je geliefde dier, maar moet je je daarvoor diep in de schulden steken als er ook nog een andere, goedkopere en (op dat moment) meer betaalbare oplossing is? Misschien een tijdelijke oplossing? De omgeving vindt vaak dat je iets MOET doen of laten. Zij vinden dat je voor je dier alles MOET over hebben, een lening MOET aangaan. Of dat je aan de andere kant je dier late lijden als je hem al dan niet behandelt en dat je je dier MOET laten inslapen om zo aan te geven dat je van hem houdt.
Laat ik daar even heel duidelijk over zijn, JE MOET NIKS, behalve naar jezelf en je dier luisteren.
Neem dus geen overhaaste beslissingen. Neem de tijd om de geboden informatie tot je door te laten dringen. Vraag door, kijk of een second opinion meer duidelijkheid oplevert. Je dierenarts of therapeut weet mogelijk niet dat je niet alles begrepen hebt, voor hem of haar is immers alles heel duidelijk. Ga na wat je bij jezelf zou doen indien je alle behandelingen zelf zou moeten betalen. Zou je dan ook voor een dure operatie gaan als je geen geld hebt of zou je een goedkopere tussenoplossing zoeken (bv. in de vorm van een brace) totdat je het benodigde geld bijelkaar hebt? Is zo’n tussenoplossing voor je dier ook mogelijk?
Hoop en verwachting komen vaak niet overeen met de realiteit. Informatie en educatie komen vaak niet overeen met wat je als eigenaar nodig hebt om een beslissing te nemen over de toekomst van je dier. Door verder vragen, informatie opzoeken bv op internet (ojee laat het de dierenarts niet horen 😉 ), bij een andere deskundige en bij andere hondenbaasjes die iets dergelijks hebben meegemaakt, kun je misschien een betere beslissing nemen. Dit geldt natuurlijk alleen indien er geen haast bij is.
En denk er aan: het jouw hond, jouw beslissing. Niet die van iemand anders.